vrijdag 3 juli 2015

Bloed eerlijk bericht over improvisatie

Een bloed eerlijk bericht voor iedereen die opkijkt tegen muzikanten die kunnen improviseren:
1. Alle nummers lijken op elkaar qua structuur en akkoorden. Dus als je 1 nummer heel goed leert om erover te spelen, dan heb je gelijk 100 andere nummers waar je hetzelfde over kunt doen. Zo hoef je misschien maar 5 typen songs te leren en kun je bijna overal over heen spelen. 
2. WIJ, improvisers, spelen de hele tijd licks, loopjes waarvan we weten dat ze vet klinken. Het gebeurt maar zelden dat we echt op avontuur gaan. Als je ons heel vet hoort spelen, dan kun je dat vergelijken met een rapper in een battle die vast materiaal gebruikt. Hoef je niet tegen op te kijken. Het is gewoon veel doen en veel leren en afkijken van andere improvisers. 90% van een solo bestaat uit licks en materiaal dat we al kennen. 
3. Wij zijn vaak al jaren bezig op allerlei sessies met improviseren. Wat je ziet kun jij ook over een aantal jaar. 
4. De enige manier om te leren soleren is het veel doen en andere solo's uitzoeken. Anderen naspelen, zelf dingen bedenken en risico's nemen. Niet teveel thuis zitten, maar met andere muzikanten samen spelen. 
5. Je moet gewoon bepaalde trucjes leren. Weten wanneer je wat kunt spelen. Als iemand je dat uitlegt, dan wordt alles heel simpel ! Vraag daarom iedereen om je heen wat zij doen, en iedereen geeft je strategieën om te improviseren. 
6. Google wat je wilt weten. Bijv. hoe je over een blues soleert. Gewoon vragen aan mensen en vergeet Google niet. Die geeft vaak nog veel sneller antwoord.
7. Neem backing tracks op Youtube, je vindt ze in allerlei stijlen en begeleidingen van verschillende nummers. Leer de toonladder in 1 positie en ga met die noten aan de slag iets moois te maken

Succes !

Let me entertain you!

Let me entertain you !

B.B. King, Freddie Mercury, Prince, Frank Zappa, Elvis Presley... Ze zullen allemaal herinnerd worden om hun geniale muziek. Vrij snel na hun dood worden hun werken bestempeld als klassiekers en hun namen worden vereeuwigd. Ze worden beschouwd als muzikale grootmeesters. Maar we vergeten steeds het belangrijkste van een artiest. In de kern zijn ze allemaal entertainers. Ook Mozart hield van een feestje. Zo doodserieus als musici die muziek nu uitvoeren... Het staat in schril contrast met de rock 'n' roll lifestyle en de speelsheid van de componist zelf. Als jij wilt dat jouw muziek de geschiedenis in gaat, word dan zelf een entertainer. De echte kunstenaar is een dode entertainer. 

In een zwart-wit gestreept ballet-pak vloog ie naar voren over het podium, alwaar hij de liefde bedreef met zijn microfoonstandaard, omringd door rook en beschenen door de grootste licht-installatie van dat moment. Koren van honderden stemmen en gitaren galmden in de rondte in de grootste rockopera ooit gehouden. Dit was een compleet ander beeld dan een paar jaar terug. Toen kwam een verlegen, schuchtere jongeman nog vanuit India met zijn familie in Engeland aan. Niemand kende hem. Ik besefte ineens dat ik de muziek van Queen nooit had gekend, als Farokh Bulsara zich niet had getransformeerd tot de entertainer Freddie Mercury. 
Maar was het echt alleen entertainment? Het was toch echt de muziek die zo geniaal is? Bohemian Rhapsody is absoluut een meesterwerk. Maar toen het net uit kwam, werd dit echt anders gezien. Radiozenders wilden het niet draaien omdat het te lang duurde. Mensen keken raar op. Het was ongewoon lang en humoristisch. Het was gewoon keiharde entertainment! Pas nu wordt het gezien als een meesterwerk, de eeuwige hit in de top-2000. Kunst is verjaard entertainment. 

En hoe zit het met jou? Hoe entertaining ben jij als je optreedt? Ik weet dat het een confronterende vraag is, als je er nooit mee bezig bent geweest. Maar alle details op het podium doen er toe. De mens onthoudt 80% van wat hij ziet, maar slechts 10% van wat hij hoort. Om een leuk voorbeeld te geven. De richting waarin je je hoofd beweegt doet er al toe. Zo heb je verticale en horizontale artiesten. Verticaal je hoofd bewegen is hard werken. Horizontaal is genieten en passie. Stevie Wonder is overigens beiden, hij is een allround hoofdbeweger. Op het North Sea Jazz festival worden de hoofden van muzikanten meer gefilmd dan hun handbewegingen. Het publiek is gefascineerd door emotie. Ben jij een verticale of horizontale artiest? 


Mijn wens is dat Nederland meer entertainers krijgt. "Here we are now, entertain us!", schreeuwde Kurt Cobain. Ook al was dit een aanklacht tegen het consumentisme, hij was zelf ook een entertainer, eentje met tragiek. Hij sloeg zijn gitaar stuk. Je kunt hem ook in de fik steken, maar dat had Jimi Hendrix al gedaan. Als je echt entertaint, doe dan wel iets nieuws. En laat je niet tegenhouden door de criticasters. Tommy Emmanuel vertelde me eens dat mensen van een muziekschool vonden dat hij 'too entertaining' was. Dat is zeggen: "Ik vind jou te vermakelijk.". Maar misschien komt het wel omdat die muziekschool zich teveel op dode entertainers richt. 

Berlijn

Column #16 - Berlijn

Maar liefst zeven keer ben ik er al geweest. Berlijn. Maar ik was niet meteen overtuigd. Is dit het nou, dacht ik? Een grauw betonwerk met onmetelijk brede wegen. Het leek op Rotterdam dat ook veel te snel opgebouwd werd na de oorlog. Het had geen echte sfeer. Ik houd juist van oude gebouwen. Ik denk dat het de onvoorspelbaarheid van een oud stadscentrum is. Mensen houden van verrassingen. Wat jij als artiest overigens ook moet laten zien: wees even onvoorspelbaar als een oud stadscentrum! Toch veranderde die eerste nacht iets met Berlijn. Krakers kropen uit hun holen. Artiesten werden wakker. De bevlogen mens nam het over. 

Of een scene echt leeft kun je merken aan de emoties. Den Haag heeft dat met rockbands. Mensen zijn daar heftig betrokken. Ze zijn bereid te sterven voor hun missie. Dat moet je hebben. Ik sprak in Berlijn met een vriend af, Pepijn Vloemans. Hij was een boek aan het schrijven en op dat moment raakte ik zelf ook geïnspireerd om te gaan schrijven. Ik zag het al voor me hoe ik daar zat in een Berlijns cafe met een laptopje. Die Berlijnse cafe's zijn echt geweldig. Allemaal verschillende stoelen en banken. Zo gezellig en onvoorspelbaar, het lijkt van binnen op een oud stadscentrum. 
De meest creatieve buurt is Kreuzberg. Het heeft iets weg van Amsterdam Oost door de vele shoarma-tentjes en telefoonwinkels. Pepijn nam me mee naar de beste hamburgertent van de buurt. Ook dit was een typisch Berlijns cafe met een klein houten podiumpje, waarop een nog niet doorgebroken artiest weinig indruk maakte op het publiek. We raakten in gesprek met een donkere flamboyante jongen en een Oost-Europees meisje. De jongen was operazanger en studeerde aan een prestigieuze instelling. Hij bleek al snel een echt gevoelsmens met heftige emoties. Zo heftig, dat hij op een gegeven moment woedend naar buiten liep. Ik vroeg Pepijn wat hij toch gezegd had. Het klonk echter vrij onschuldig: "History decides what art is."


Een walvis-geluid overstemde het appartement waar ik 6 uur later met een kater wakker werd. Hiauauauaueueueueueaiaua. Ik schrok me een ongeluk. Het Oost-Europese meisje deed open en ik herkende nu zijn stem. Het was de bohemiaanse operazanger van de avond ervoor! Zwaar emotioneel had hij liggen nachtbraken, piekerend over Pepijn's uitspraak en nu barstte hij in tranen uit. Want als de geschiedenis uitwijst wie de kunstenaars zijn, dan waren hij en zijn vrienden nutteloos. Zijn Berlijnse scene was dan niets waard. Miskende genieën. Heftige emoties. Betrokkenheid. Toen wist ik: dit is een scene. Dit is Berlijn. 

Hoe herken je groot talent?

Hoe herken je groot talent?

Toen ie nog maar zestien jaar was belde Douwe Bob aan bij mijn studentenkamertje. Hij leerde de blues en More than Words. Uiteindelijk was hij maar een half jaar op les. Een jaar later in 2009 belde een andere jongeman Dotan bij me aan met een paar gitaarvragen. Ik had op dat moment geen idee dat ze allebei een paar jaar later enorm zouden doorbreken. Hoe had ik deze grote talenten over het hoofd kunnen zien? 

Dotan is een knappe vent en hij klonk toen al erg gedreven, maar toch... er zijn er zoveel die ervoor willen gaan. Allebei hadden ze talent en ze pakten het snel op, maar het waren geen gitaarvirtuozen. Het enige wat echt opviel is dat ze eigenwijs waren en dat ze snel weer weg waren. Ik denk ironisch genoeg wel dat dat een teken is: talenten luisteren niet naar hun docent. De grote artiesten komen niet van school. Kijk maar eens naar de gitaarwereld: Harry Sacksioni werd geweigerd op het conservatorium omdat zijn rechterhand niet aan de 'norm' voldeed en Jan Akkerman werd overal weggestuurd. Stochelo Rosenberg leerde zichzelf alles aan. Deze artiesten lezen geen noten. Ze ráken noten. Ze maken echte muziek.

Muziek leer je in het echte leven. Als je op een podium een fout maakt, dan blijft die fout tien keer zolang hangen. Je leert veel sneller omdat alles ertoe doet. Als je thuis op je zolderkamer zit, dan is een foutje helemaal niet zo erg. En daarom blijf je die fout herhalen. De meesten zijn thuis relaxed en op het podium gespannen. Maar draai het eens om: verplicht jezelf om thuis absoluut geen fouten te maken, maar op het podium juist wel. Thuis een perfectionist, op het podium een boeddhist. Bereid je perfect voor en laat dan alles los. Zo studeerde Charlie Parker ook, en ik denk dat het geldt voor alle grote jongens. 

Volg je momenteel zelf muziekles? Dan loop je dus een artiestenrisico! Het risico dat je de verantwoordelijkheid niet meer neemt voor je muziek. Veel studenten zeggen: 'ik moet dit doen van mijn docent'. Het voelt voor hen als een opluchting om te ontsnappen aan de verantwoordelijkheid, maar het is het domste wat je kunt doen. De muziek, dat ben jij. Jij hebt ooit die docent zelf ingeschakeld om je te ontwikkelen, maar nu volg je blindelings een autoriteit. Zodra we de les ingaan daalt ons IQ met 50 punten en bespiegelt ons HQ onderdanig die van de docent (test je HQ op guitaracademy.nl). We zeggen niet meer wat wij echt mooi vinden. We zijn bang dat we niet geoefend hebben (en dat hebben we ook nooit). Maar echt.. doe dit niet! Dit is dodelijk voor je ontwikkeling. Muziek moet van binnenuit komen. Wees net zo eigenwijs als Dotan en Douwe Bob. Neem 100% verantwoordelijkheid voor jouw muziek. Trek je niets aan van wat anderen zeggen. Ergens van binnen weet je altijd precies wat je wil. Volg die stem in je hart en loop weg zodra iemand zegt 'hoe het hoort'. Wees een artiest en hopelijk zal ik je dan wél herkennen als je bij me aanbelt.


Net niet succesvol


Net niet succesvol

High Five
Laatst fietste ik over de Nieuwmarkt in Amsterdam. Ik zag een jongen lopen met een gitaar op zijn rug. Het was lekker weer, dus ik gaf hem spontaan een high five. Een week later komt er op een jazz sessie in Cafe Nel iemand naar me toe. Hij zei dat ik hem een week eerder een high five gaf. Het was die jongen! Hij had bizar genoeg net daarvoor ook nog een sollicitatie ingestuurd bij de Guitar Academy, dus hij kende mijn gezicht. Het was Diederik Eggenkamp, een jonge gitarist van 21 jaar die al de master jazz doet en een 'high five uitstraling' heeft. Een maand later werd hij docent in vestiging Oud Zuid.

Luchtfoto
We kwamen net terug van vakantie. Mijn moeder liep naar de zijtuin achter de houten schuur. Ze moest er iets bekijken en we liepen met de familie gezellig mee. Ik weet niet meer precies meer wat we daar bekeken, maar ik weet nog wel dat een maand later iemand aan de deur kwam om luchtfoto's aan te bieden en raad eens wie daar alle vier in de tuin staan? Wij vier! We hebben echt nog nooit samen daar in de tuin gestaan! Ik kan me zelfs nog herinneren dat we een klein vliegtuigtje in de lucht zagen vliegen. Bizar!

Dat kan geen toeval zijn
Misschien heb je ook weleens meegemaakt dat je een vriend drie keer op een dag zomaar spontaan tegen het lijf loopt. Maar heb je er ook weleens bij stil gestaan dat het nog vaker gebeurt dat je iemand drie keer op een haar mist? Diegene liep drie keer precies om de hoek! Aangezien er gemiddeld wel vier straatjes 'om de hoek' zijn, gebeurt dit al vier keer zo vaak. We staan eigenlijk nooit stil bij de net-niet successen. Zonde, want net-niet successen zijn eigenlijk veel interessanter.

Michiel Davids
Voor ieder succes is er ook altijd een net-niet versie. Zo moet er ook een net-niet- Miles Davis rondgelopen hebben. Deze man kon fantastisch spelen, hij had werkelijk alle muzikaliteit en techniek in huis maar hij woonde in Urk en hij heette Michiel Davids! Hij zat daar op zijn zoldertje en had niet de mogelijkheden om te spelen met de groten der aarde. Urk had geen 52nd street. Daarvoor moest je in New York zijn waar het allemaal begon in de jaren 40. Hier kwamen Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Art Tatum en natuurlijk de echte Miles Davis samen. Michiel Davids en andere net-niet-successen halen meestal het nieuws niet maar er zijn ook een aantal bekendere voorbeelden.

De vijfde Beatle
Pete Best was de drummer van the Beatles tot hij in 1962 uit de band werd gezet. Dit was vlak voor ze beroemd werden. Daarna probeerden Pete verschillende bands op te richten zonder enig succes. Drie jaar later deed hij een mislukte zelfmoordpoging. Na een hoop frustraties werd hij uiteindelijk ambtenaar.
Ronald Wayne is ook een voorbeeld van net-niet succes. Hij was de derde oprichter van Apple. Maar hij verkocht zijn aandeel in het bedrijf in 1976 voor 800 dollar. Wat denk je dat het nu waard zou zijn? 6 miljard maar liefst!
Laat het een inspiratie te zijn om niet te twijfelen, risico's te nemen en geluk af te dwingen door hard te werken. En anders kun je altijd nog in mijn column terecht komen! 

De kunst van het verwaarlozen

De kunst van het verwaarlozen

Waarom zijn de kamers van professoren en geniale componisten vaak zo'n enorme bende? Een goede vriend van mijn vader had niet alleen een toonsoort als voornaam. Ab van Duuren was werkelijk een geniaal componist en ik noemde hem Bach, vanwege zijn componisten-uiterlijk. Ook zijn huishouden paste helemaal in het plaatje van een componist. Na zijn overlijden werd er een stichting in het leven geroepen, die nog een heel jaar bezig was om al zijn werken laag voor laag van de vloer af te krabben. Ab was een discipel van een kunstvorm: de kunst van het verwaarlozen.

Kunst van het verwaarlozen
Eigenlijk is focussen helemaal niet zo moeilijk. Iedereen kan zich wel richten op iets. Het moeilijkste is het om je niet af te laten leiden. Eigenlijk moet je alles verwaarlozen behalve waar je mee bezig bent. Als je een supersnelle gitarist wilt worden, dan verwaarloos je alles behalve je gitaarspel. Je doet je TV weg, je verwaarloost je huishouden en je negeert je telefoon. Alleen op die manier word je een hele goeie gitarist. Frank Gambale vertelde een vriend van mij eens dat hij tien jaar lang geen sociaal leven had, voordat hij beroemd werd met de Chick Corea Electric Band.

School
Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om te verwaarlozen? Ik denk dat het komt door onze opvoeding en ons schoolsysteem. We leren al heel jong dat verwaarlozen slecht is. Als er iets onze aandacht vraagt, dan moeten we dat 'oplossen'. Als we de telefoon niet opnemen, worden we asociaal genoemd. Als we ons huis niet opruimen, worden we slordig genoemd. Laten we daar verandering in brengen. Ik noem je geniaal.

Wazige blik
Ik heb in Amsterdam een manier van fietsen ontwikkeld waarmee ik van iedereen voorrang krijg. Ook hier betrof het een uiting van de kunst van het verwaarlozen. In plaats van aandacht te schenken aan het gevaarlijke rijgedrag van anderen, ben ik zelf de gevaarlijke gek. Richting de Dam zet ik mijn wazige blik op. Ik kijk dromerig in het rond. De groepjes toeristen springen vanzelf opzij. Het is beter om zelf slecht te zijn, dan de fouten van anderen te moeten opvangen. Het leven wordt een stuk gemakkelijker zo.

Last van mijn rug
In 2011 had ik een langere tijd last van mijn rug. Na zeven weken besloot ik om te kijken of de kunst van het verwaarlozen ook hier zou werken. Als ik pijn voelde zou ik meteen stoppen met wat ik op dat moment deed. Allereerst merkte ik dat het zitten op een bank pijnlijk was, dus ik kocht een paar klapstoelen. Staand gitaarspelen gaf ook pijn, dus ik ging zittend spelen. Ik stopte ook met computeren en ging wandelen. Na al een week geschiedde een wonder. De pijn ging weg, echt helemaal weg. Vaak zoeken we ten onrechte onze pijn op, omdat we geleerd hebben dat we problemen zouden moeten oplossen.

Disclaimer
Natuurlijk kan verwaarlozen gevaarlijk zijn. Zo sterven mensen met een vieze WC

een paar jaar eerder en daarom heb ik inmiddels een professionele schoonmaker. Het is niet zozeer dat je iets bereikt met het verwaarlozen. Het is meer een opoffering om echt heel goed in dat ene ding te worden. In een maatschappij waar alles lijkt te kunnen is het een kunst geworden om nee te zeggen. Je kunt maar één ding. Nog een tip: start een timer op www.toggl.com en kijk hoelang je je kunt concentreren op één ding. Tien minuten is al een prestatie. Succes! 

Eerst doen, dan denken (Musicmaker Column)

Eerst doen, dan denken.

Meisjes
Niets is voor jongens enger dan op een leuk meisje afstappen. Op een avond met vrienden in de kroeg zocht ik naar een oplossing. Je moet het gewoon doen, dacht ik. Je moet niet zo nadenken over een openingstekst. Je gaat gewoon lopen. De rest gaat vanzelf. Je benen doen het werk en daarom noemde ik dit de benen-taktiek. Om de proef op de som te nemen vroeg ik mijn vrienden wie het moeilijkste meisje van de kroeg was. Ze wezen naar ordinair typje aan de bar. Hops, daar gingen mijn benen. Ik voelde me net Roadrunner die met zijn hoofd achterblijft bij de snelheid van zijn benen. Het meisje zat met haar rug naar me toe. Ik zei: "Hoi, hoe is het hier?". Haar reactie kon niet botter zijn: "ik wil niet met je praten.". Ik reageerde: "Dat zal heus wel mee vallen hoor, de meeste gesprekken zijn erg leuk.". Ze zei: "kun je nu weggaan?". Ik zei "Het lijkt me zonde dat je de kans mist om met mij te praten." Ze wees naar de barman en zei: "Die gaat jou eruit gooien." Ik vervolgde: "Volgens mij doe ik niets verkeerd hoor." Toen wees ze naar de donkere hoek en ik keek een jongen in zijn ogen, het waren vertroebelde, echte criminele ogen. In een keer schoot de adrenaline binnen. Dit was een heel onguur type. Nog steeds gefocust op de benentaktiek liep ik ook naar hem toe: "Er is niets aan de hand hoor. Ik wilde alleen weten hoe laat het was." Dit bleek gelukkig een goeie zet. Vervolgens liep ik vol adrenaline weg. Een andere vriend vroeg ik meteen wie het enamoeilijkste meisje was. Hij wees naar twee meisjes in een moeilijke hoek met mobiele telefoons met hun rug naar het pad. Ik liep naar hen toe. Binnen enkele seconde had ik alle aandacht, luisterde naar een verhaal waarvan de inhoud totaal niet binnenkwam. De adrenaline zakte langzaam maar mijn aandacht was er niet meer bij. Het maakte ook niet uit, ik had een meisje aangesproken.

Geen excuses
De benentaktiek is het overslaan van de voorbereiding van je plan. Je gaat gewoon meteen handelen. Eerst doen, dan denken. Het werkt ook briljant bij het bellen van beroemde mensen. Je tikt het nummer in en houd de telefoon tegen je hoofd. That's it. Dan weet je vanzelf de juiste tekst wel te vinden. Het haalt de drempel weg. Je geeft je prefrontale cortex (hersengebied) geen tijd om je impulsen tegen te houden. Er is nooit een perfect moment. En je zult altijd excuses bedenken. Handel dus meteen, en dan gaat het helemaal goed komen! Of zoals André van Duin het een keer komisch zei: "Het kan hooguit misgaan."

Neem de benen
Denk er eens over na wat je verder helpt en waar je bang voor bent. Het kan een ontmoeting zijn of het afstappen op iemand of iemand bellen. Doe vervolgens de benentaktiek. Laat je motoriek de actie uitvoeren en de rest gaat vanzelf. Ik heb keer op keer gemerkt dat de zorgen vooraf helemaal niet terecht waren. Mocht het toch nog een keer misgaan dan kun je altijd nog echt de benen nemen!