Berlijn

Column #16 - Berlijn

Maar liefst zeven keer ben ik er al geweest. Berlijn. Maar ik was niet meteen overtuigd. Is dit het nou, dacht ik? Een grauw betonwerk met onmetelijk brede wegen. Het leek op Rotterdam dat ook veel te snel opgebouwd werd na de oorlog. Het had geen echte sfeer. Ik houd juist van oude gebouwen. Ik denk dat het de onvoorspelbaarheid van een oud stadscentrum is. Mensen houden van verrassingen. Wat jij als artiest overigens ook moet laten zien: wees even onvoorspelbaar als een oud stadscentrum! Toch veranderde die eerste nacht iets met Berlijn. Krakers kropen uit hun holen. Artiesten werden wakker. De bevlogen mens nam het over. 

Of een scene echt leeft kun je merken aan de emoties. Den Haag heeft dat met rockbands. Mensen zijn daar heftig betrokken. Ze zijn bereid te sterven voor hun missie. Dat moet je hebben. Ik sprak in Berlijn met een vriend af, Pepijn Vloemans. Hij was een boek aan het schrijven en op dat moment raakte ik zelf ook geïnspireerd om te gaan schrijven. Ik zag het al voor me hoe ik daar zat in een Berlijns cafe met een laptopje. Die Berlijnse cafe's zijn echt geweldig. Allemaal verschillende stoelen en banken. Zo gezellig en onvoorspelbaar, het lijkt van binnen op een oud stadscentrum. 

De meest creatieve buurt is Kreuzberg. Het heeft iets weg van Amsterdam Oost door de vele shoarma-tentjes en telefoonwinkels. Pepijn nam me mee naar de beste hamburgertent van de buurt. Ook dit was een typisch Berlijns cafe met een klein houten podiumpje, waarop een nog niet doorgebroken artiest weinig indruk maakte op het publiek. We raakten in gesprek met een donkere flamboyante jongen en een Oost-Europees meisje. De jongen was operazanger en studeerde aan een prestigieuze instelling. Hij bleek al snel een echt gevoelsmens met heftige emoties. Zo heftig, dat hij op een gegeven moment woedend naar buiten liep. Ik vroeg Pepijn wat hij toch gezegd had. Het klonk echter vrij onschuldig: "History decides what art is."

Een walvis-geluid overstemde het appartement waar ik 6 uur later met een kater wakker werd. Hiauauauaueueueueueaiaua. Ik schrok me een ongeluk. Het Oost-Europese meisje deed open en ik herkende nu zijn stem. Het was de bohemiaanse operazanger van de avond ervoor! Zwaar emotioneel had hij liggen nachtbraken, piekerend over Pepijn's uitspraak en nu barstte hij in tranen uit. Want als de geschiedenis uitwijst wie de kunstenaars zijn, dan waren hij en zijn vrienden nutteloos. Zijn Berlijnse scene was dan niets waard. Miskende genieën. Heftige emoties. Betrokkenheid. Toen wist ik: dit is een scene. Dit is Berlijn.